Het agenda walhalla
Elk jaar sta ik me al in oktober te vergapen aan de nieuwe agenda’s in het schap van de HEMA. Met 16 verschillende agenda’s die variëren in ontwerp, kleur, formaat en gewicht is het voor mij het walhalla, een soort snoepwinkeltje. Ik zal je de details van het ruiken aan het nieuwe nog niet aangeraakte papier en de euforie van het beschrijven van de eerste bladzijde besparen. Maar ik word er erg blij van. Voordat ik een nieuwe agenda koop, vindt er een strenge selectieprocedure plaats. Is de agenda niet te groot? Niet te klein? Voelt-ie fijn? Hoe is de inhoud, wat is de pagina-indeling, staan er plaatjes in? Inderdaad, zo sta ik elke keer een half uur te wikken en te wegen in de winkel als een overgestructureerde agenda-nerd.
Gezellig
Ik heb de digitale agenda op mijn iPhone geprobeerd. Kriebelig werd ik ervan. Er is geen duidelijk overzicht, het is allemaal pietepeuterig klein en voordat je een afspraak goed hebt opgeslagen – nee ik wil geen reminders, nee het is een eenmalige afspraak - is mijn frustratie-tolerantiegrens bereikt. En hoe gaat het met gezamenlijke afspraken met je partner of de kinderen? Je kunt je agenda delen zodat je samen één digitale agenda hebt. Maar zet je daar dan ook je werkafspraken in of moet je dan weer een extra agenda aanmaken? Ook in dit geval gebruik ik liever de papieren versie en hangt er gewoon een gezellige weekkalender in de keuken die iedereen in huis elke dag kan zien.
Schrijven, schrijven en nog eens schrijven
Voor het schrijven van deze blog heb ik minimaal drie gelinieerde A4’tjes volgeschreven. En zinnen weer doorgekrast en weer opnieuw geschreven. Zo werkt het bij mij blijkbaar. Door het schrijven van een afspraak, een zin of een checklist op een blad papier, wordt er bij mij iets in gang gezet. Er wordt iets gecreëerd en er wordt van iets onduidelijks iets duidelijks gemaakt. En heb ik het fout opgeschreven? Dan hebben we altijd de Typp-Ex nog.
